Z wielką satysfakcja informujemy, że po ośmiu latach przerwy znowu wydajemy Rocznik Tatarów Polskich, najstarszy i najbardziej zasłużony periodyk polskiej społeczności tatarskiej. Przypomnijmy, że przed II wojną światową ukazały się trzy numery Rocznika Tatarskiego. Redaktorem naczelnym był wówczas Leon Kryczyński. W roku 1993 Związek Tatarów Rzeczypospolitej Polskiej rozpoczął publikowanie pisma pod nieco zmienionym tytułem: Rocznik Tatarów Polskich. Jego redaktorem naczelnym w latach 1993-94 był Ali (Aleksander) Miśkiewicz, zaś od roku 1995 do 2006 – Selim Chazbijewicz. Ukazało się wówczas jedenaście numerów rocznika oraz dwakroć tyle suplementów. Obecnie czasopismo publikowane jest przez Muzułmański Związek Wyznaniowy w RP jako Rocznik Tatarów Polskich. Seria 2. Redaktorem naczelnym i przewodniczącym Rady Naukowej jest Selim Chazbijewicz, zaś redaktorem prowadzącym – Musa Czachorowski.
Jak napisał mufti RP Tomasz Miśkiewicz w Słowie od wydawcy: „Potwierdzeniem naszego twórczego dynamizmu, odzyskiwania i wpisywania się w ciąg dziedzictwa jest również niniejszy tom drugiej powojennej serii Rocznika Tatarów Polskich. Kontynuujemy nim inicjatywę wybitnych przedstawicieli tatarskiej inteligencji II Rzeczypospolitej, którzy wydali wówczas trzy tomy Rocznika Tatarskiego. Po sześćdziesięciu jeden latach dzieło drukowania pisma – pod nazwą Rocznik Tatarów Polskich – podjął Związek Tatarów Rzeczypospolitej Polskiej, który w latach 1993-2006 opublikował jedenaście tomów.
Niestety, przez kilka lat Rocznik się nie ukazywał, ale wciąż myśleliśmy o jego reaktywowaniu. Tym razem przedsięwzięciem zajął się Muzułmański Związek Religijny w RP. I udało się: dzięki dotacji ministerstwa administracji i cyfryzacji wznowiony Rocznik Tatarów Polskich leży właśnie przed Państwem. Jest to wprawdzie tom I drugiej serii, ale zarazem XV, wliczając trzy z lat 1932-1935 oraz jedenaście, tych już nam współczesnych. Stał się Rocznik najdłużej wydawanym periodykiem tatarskim w naszej historii. Członkowie zespołu redakcyjnego oraz autorzy publikowanych w nim artykułów są gwarantami wysokiej jakości.”
W Słowie od redakcji czytamy natomiast m.in.: „Czasopismo nasze ma charakter naukowy, ale także społeczno-kulturalny. Z jednej strony pragniemy wyjść naprzeciw środowisku naukowemu, zajmującemu się szeroko rozumianą tematyką tatarską, z drugiej chcemy zaspokoić potrzeby grupy etnicznej polskich Tatarów, którzy powinni przecież mieć swoje czasopismo naukowe, czy też popularno-naukowe, odpowiadające ich potrzebom i zainteresowaniom. Dlatego staraliśmy się wypośrodkować te oczekiwania i dążenia.
Czasopismo zajmować się będzie bardzo szeroko rozumianą tematyką tatarską, a nawet ałtajską. To znaczy, że mamy zamiar publikować prace, omawiające historię, kulturę i współczesność nie tylko samych Tatarów, wśród których można wyodrębnić kilka narodowości, ale także Mongołów, Mandżurów, ludów Syberii, Bliskiego i Dalekiego Wschodu. Będzie więc poniekąd nasz Rocznik Tatarów Polskich czasopismem wschodoznawczym z rozszerzoną – oczywiście – tematyką tataroznawczą. Współcześnie historia znów zaczęła przyśpieszać, zaś wypadki na sąsiedniej Ukrainie, dotyczące również krymskich Tatarów, zmuszają nas również do publikowania tekstów politologicznych.
W czasopiśmie, podobnie jak w poprzedniej serii, będą stałe działy, takie jak: Archiwum Rocznika, gdzie znajdą się dawne teksty i dokumenty, dział literacki, w którym zamieszczać będziemy zarówno literackie próby naszych rodzimych, polskich Tatarów, jak też – w miarę możliwości – przekłady z literatur tatarskich, a ponadto Artykuły i rozprawy, Recenzje itd. Wznowimy również dział Tatarzy Europy Wschodniej, gdzie zamieścimy tłumaczenia oryginalnych prac Tatarów spoza Polski.”
W najnowszym tomie Rocznika Tatarów Polskich znajdziemy 300 stron ciekawych materiałów, m.in. teksty Rafała Bergera, Selima Chazbijewicza, Swietłany Czerwonnej, Leona Kryczyńskiego, Sulejmana Mucharskiego i Wojciecha Wendlanda. Równocześnie ukazał się suplement: album ze zdjęciami z I Wszechpolskiego Kongresu Muzułmańskiego w Wilnie 31 stycznia 1938 roku. Jest to zbiór 21 fotografii autorstwa Walentego Dobrowolskiego, znanego przedwojennego fotografa wileńskiego. Oryginalny album pozostawał w posiadaniu polskiej rodziny mieszkającej pod Wilnem, skąd trafił do Olsztyna. Właściciel ofiarował go Selimowi Chazbijewiczowi, a teraz – dzięki opublikowaniu – stał się naszą wspólną własnością.
Osoby zainteresowane Rocznikiem oraz suplementem (także innymi wydawnictwami Muzułmańskiego Związku Religijnego) mogą składać zamówienia mejlowo: mzr@mzr.pl lub telefonicznie: 605 612 137.
Życzymy przyjemnej lektury i zapraszamy do współpracy.
Redakcja